شیطان از جنیان و اجنه بوده و در درگاه الهی آن چنان خدا را عبادت می کرد که فرشتگان گمان می کردند که شیطان هم از جنس فرشتگان و ملائک است.

شیطان در هر آسمانی ، هزار سال خدا را عبادت  و بعد به آسمان بعدی می رفت.در هر آسمانی او را به نامی می خواندند،در بهشت او را «عزازیل» یعنی عزیز کرده ی خدا می خواندند، چرا که در تمام آسمانها ، میان فرشتگان عزیزتر و مقرب تر از شیطان در نزد خدا کسی نبود.

شیطان گاهی در عرش الهی و گاهی در بهشت مشغول عبادت بود،گاهی فرشته ها و ملائک برای او منبر می نهادند و او بالای منبر می رفتد و آنها را پند و اندرز و می داد و چگونگی عبادت کردن خدا را به آنها تعلیم می داد ، چرا که از بس عبادت کرده بود «عزازیل» یعنی عزیز کرده ی خدا شده بود.

خداوند از اول خلقت ، او را شیطان نیافریده بود ،بلکه او هم موجودی از موجودات خداوند بود که راز آفرینش او هم مانند بقیه ی موجودات چیزی نبود جز عبادت و پرستش خداوند، همچنانکه خداوند در قرآن کریم در این باره فرموده است :« و ماخلقت الجن و الانس الا لیعبدون»

ترجمه :« و ما جن و انس را خلق نکردیم ،  مگر برای پرستش نمودن و عبادت کردن.»

بنابر روایتی، حدیثی طولانی از امیر المومنین علی بن ابیطالب (علیه السلام) نقل شده است که : از آن حضرت سوال شده که نام ابلیس در میان فرشتگان (قبل از رانده شدن از درگاه الهی )چه بود ؟ آن حضرت در جواب فرمود : حارث بود.

با توجه به حدیثی که از امیرالمومنین علی (علیه السلام) خواندیم،از ابتدای خلقت ابلیس ،نام او شیطان نبوده و هنگامی که او از دستور خداوند متعال سرپیچی و طغیان کرد و از درگاه الهی رانده د ،شیطان نامیده شد.

کلمه ی شیطان از ماده «شطن» و «شاطن» گرفته شده است و هر دوی این کلمات به معنای پلید و ،خبیث ، موجود سرکش ،پست ،متمرد و نافرمان به کار برده می شود.کلمه ی شیطان همچنین به معناهای : شرارت کننده ،یاغی ،طاغی  و طغیان گر ،بد ذات ، منحرف کننده ،هلاک شونده و ... آمده است.

این معنای ذکر شده در وجود انسان باشد یا جن، در چهارپایان باشد و یا در وحوش،در هر موجودی از موجودات خداوند که باشد از مصادیق آشکار شیطان می باشد.